Mrok, noc… ciemny las… stare drzewa, wokół Ciebie szaleje wiatr, a Ty zbliżasz się do przerażającego, bardzo starego domu wokół którego usytuowany został nie mniej stary cmentarz. Czujesz przeszywające Cię zimno, wokół nie ma żywej duszy, a jednak czujesz czyjąś obecność… Próbujesz coś dojrzeć i nagle, nagle to widzisz… w jednej sekundzie zamykasz oczy i wykrzykujesz jedno, przerażające zdanie – no nie, znów się spóźnię do pracy, cholera jasna, to przecież zegar ścienny, a nie budzik.