Oj…czyż życie Twojej biednej komórki (nie mózgowej) nie jest ciężkie? Całe dnie schowana w ciasnych kieszeniach, plecakach, torebkach, ciągle musząca znosić trzęsawki (w postaci alarmów wibracyjnych). Cały czas ktoś do niej krzyczy lub nawet jeśli mówi czułe słówka to nigdy nie jest to skierowane do niej. Znosi upadki, pakowanie w silikonowe ochraniacze, ciągłe marudzenie, że bateria jej wysiada. Ciężkie ma naprawdę życie… a te doniesienia, że powoduje raka mózgu. Takie obciążenie na jedną małą komórkę. Musi znosić wyśmiewanie, że nie ma wbudowanego aparatu, kolorowego wyświetlacza czy też brak możliwości słuchania muzyki w formacie mp3. Czy czasem się nie zastanowiliście, że ona może mieć tego dość? Może zbyt szybko opada z sił, gdy w nocy leży na twardej szafce. Zafunduj swojej komórce minimum socjalne i spraw jej porządne łożko. Niech zregeneruje siły w miękkiej pościeli. Niech wie, że czekają na nią ciepłe kapcie i może w końcu będzie miała słodkie sny. Czy to tak wiele? Zastanów się – a może już nie będzie trzeba krzyczeć czy na sali jest ładowarka?